De huilende kinderen en de vloek van Bragolin waren hier in Nederland een hype. In Duitsland, waar ik ben opgegroeid en 45 jaar van mijn leven heb doorgebracht, kende en kent men deze afbeeldingen niet. Ze zijn mij nooit tegengekomen.

Mijn tekening heeft niets te maken met Giovanni Bragolin. Mijn kleine jongen huilt omdat hij een bloempje heeft verloren dat hij aan zijn mama wilde geven. Men kan ontroerd zijn dat een verloren bloempje zoveel verdriet veroorzaakt. 

De vraag die ik mezelf stelde tijdens het tekenen was: wanneer begint een mens te verharden? Wanneer komt de dag dat men slechts de schouders ophaalt over iets kleins dat men verloren heeft en weer overgaat tot de dagelijkse gang van zaken, alsof er niets is gebeurd?