Het idee voor dit beeld kwam bij me op tijdens een zwoele zomeravond. Ik was met mijn man in de tuin, ieder verdiept in zijn eigen bezigheden. Goedgehumeurd floot mijn man een melodie. Plotseling begon een merel, die in de grote berk achter het huis zat, mee te zingen. Hoewel het niet dezelfde melodie was, had ze wel dezelfde toonhoogte en hetzelfde ritme. Verrast stopte mijn man met fluiten, en ook de merel verstomde. Toen hij weer begon te fluiten, zette de merel opnieuw in.

Dit beeld is een ode aan de communicatie tussen mens en dier, die mogelijk wordt als men de uitdrukkingswijze van de dieren weet te begrijpen.